Jubileusz 700-lecia potwierdzenia nadania praw miejskich Warce to okazja aby przypomnieć wspaniałych ludzi budujących historię miasta przez wieki. Z tej okazji w Ratuszu powstaje „Panteon Bohaterów Warki”. Kolejnymi postaciami, których portrety znalazły się w Urzędzie Miejskim w Warce są: urodzony w Warce biochemik, wieloletni profesor i dziekan Politechniki Gdańskiej – Zygmunt Ledóchowski oraz nauczycielka i propagatorka języka polskiego w czasach zaborów – Maria Ropelewska, która również przez pewien czas była nauczycielką Ledóchowskiego. Portrety zostały odsłonięte przez Wiceburmistrz Warki – Teresę Knyzio, Dyrektora „Dworku na Długiej” – Andrzeja Zarębę oraz autora portretów, wareckiego plastyka – Sławomira Ragana a okazją do ich zaprezentowania była 56. rocznica śmierci Ledóchowskiego.
ZOBACZ GALERIĘ ZDJĘĆ TU
Dotychczas odsłonięto już 19 portretów (alfabetycznie): księdza Marcelego Ciemniewskiego, Stanisława Ciołka, Stefana Czarnieckiego, Karola Augusta Freyera, Aleksandra Gajewskiego, Adama Jarzębskiego, Władysława Kononowicza, Wiktora Krawczyka, Władysława Luberta, Józefa Manczarskiego, Władysława Matlakowskiego, Stanisława Marciniaka, Stanisława Marcinowskiego, Józefa Pułaskiego, Kazimierza Pułaskiego, Trojdena I, Piotra Wysockiego oraz Mikołaja Zieleńskiego.
Zygmunt Ledóchowski – biochemik, profesor Politechniki Gdańskiej. Urodził się 13 października 1898 r. w Warce, w wielodzietnej rodzinie (dziewięcioro rodzeństwa), syn fleczera Karola (1852-1918) i Heleny z Wójcickich (1852-1939). Naukę pobierał na kompletach prywatnych prowadzonych w Warce przez Marię Ropelewską. Do gimnazjum uczęszczał w Gostyninie i potem w Warszawie. Ukończył studia chemiczne na Uniwersytecie Warszawskim. Od roku 1918 do 1928 pracował jako nauczyciel szkół powszechnych i kursów dla dorosłych w Warszawie i woj. warszawskim, m.in. w Laskach k. Warki. W latach 1929-1934 pracował w Państwowym Zakładzie Higieny w Warszawie, w latach 1934-1939 – w Okręgowej Izbie Kontroli Państwowej przy kontroli przemysłowych zakładów chemicznych. Podczas okupacji hitlerowskiej aktywnie uczestniczył w konspiracyjnej działalności Armii Krajowej m.in. w podziemnej produkcji materiałów wybuchowych. W latach 1945-1946 kierował Działem Chemii w Zakładzie Higieny i pracował na Wydziale Lekarskim i Stomatologii Uniwersytetu Łódzkiego. Od 1947 do końca życia pracował w Politechnice Gdańskiej, najpierw jako docent, potem prof. nadzwyczajny, kierownik Katedry
Organopreparatorów i Chemii Peptydów. W 1965 objął funkcję Dziekana Wydziału Chemicznego, którą sprawował do końca życia. Równocześnie, w instytucie Chemii Organicznej Polskiej Akademii Nauk kierował pracownią związków heteroorganicznych oraz pracownią chemioterapii przeciwnowotworowej. Jego dorobek naukowy obejmuje ok. 100 prac, w tym wiele skryptów i podręczników. Za udział w walce o niepodległość, aktywność społeczną i naukową odznaczony został licznymi orderami, odznakami i medalami: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Dziesięciolecia, Dyplomem Światowej Rady Pokoju, Dyplomem Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu. Zmarł bezpotomnie 15 listopada 1965 r. w Gdańsku i zgodnie ze swoją wolą pochowany został w rodzinnym grobowcu, na cmentarzu w Warce.
Maria Ropelewska – była córką powstańca styczniowego zesłanego na Syberię. Przez 19 lat pracowała w Warce. Uczyła głównie dziewczęta, ale nie tylko. Jednym z jej uczniów był Zygmunt Ledóchowski. Oprócz oficjalnych lekcji prowadziła tajne nauczanie. Uczyła języka polskiego i historii. Po strajkach w 1905 r., od kiedy wszedł ukaz zezwalający na nauczanie
w języku polskim, oficjalnie prowadziła zajęcia po polsku. Jednak w grudniu 1905 r. kiedy zaniepokojone postawą nauczycieli władze wzmogły kontrole w szkołach, rosyjski inspektor przyjechał do szkoły, w której pracowała Maria Ropelewska. Na stawiane przez niego w języku rosyjskim pytania uczniowie odpowiadali w języku polskim. Efektem tej wizytacji było usunięcie Marii Ropelewskiej ze szkoły i mieszkania, a władze zawiesiły działalność jej placówki aż do jesieni 1907 r. Maria Ropelewska zmuszona była ukrywać się w mieszkaniu Franciszka Lengiewicza, później Towarzystwo Ziemianek zabrało ją do Warszawy, gdzie żyła aż do śmierci w 1941 roku.