Bona kobieta renesansu

Na kolejnym spotkaniu w ramach Wareckiej Akademii Wiedzy poznaliśmy bajkowy wręcz obraz życia kulturalnego i społecznego państewek włoskich w okresie Odrodzenia. Czas władczych, wpływowych i wykształconych kobiet jak Izabella Aragońska – matka Bony, czy słynna Lukrecja Borgia – jej ciotka. Czas panowania najsłynniejszego z papieży – Rodrigo Borgii czyli Aleksandra VI. To dla jego syna – Cezara, Machiavelli napisał podręcznik sprawnego sprawowania władzy – pt. „Książę”. W takim środowisku właśnie wzrastała najciekawsza, najznaczniejsza z polskich królowych – Bona Maria Sforza. Przybyła do Polski mając zaledwie 22 lata i zderzyła się z całkowicie odmienną rzeczywistością. Co z tego wniknęło?  Niedocenione, zlekceważone zasługi (wcale nie dla kuchni jedynie, bo raczej polityczne, administracyjne, gospodarcze –  o czym mało kto wie!), dojmująca samotność, niespełnienie, zaniedbane córki, synowska niewdzięczność, fałszywi przyjaciele i tragiczna śmierć. Szkoda. Podobno. Gdyby Hiszpanie mieli nam (Polakom) dziś zwrócić słynne „sumy neapolitańskie”, to – dodając procenty – nie starczyło by na to całego złota zalegającego we wszystkich bańkach świata!